Plezier als prioriteit

Er zijn dagen geweest dat ik het niet wist. Plezier hebben. Ooit lang geleden als kleine meid wou ik kunstenaar worden. Klinkt heel naïef maar het was wel zo. Terwijl anderen van mijn klas graag verpleegster wouden worden.

Door de wereld struinen met mijn hoofd in de wolken en mijn handen, voeten,… ergens in klei of verf, oliepastel of krijtjes. Mijn talent ‘Mooimaker’ altijd en overal klaar voor actie, klaar voor wat ervaringen, klaar voor kleur en textuur.

Klaar om te voelen.

Maar de jaren passeren en het werd kunsthistorica, cultuureducator, leerkracht en medewerker in een bedrijf. Want hey, er moet gewerkt worden. Brood op de plank.

Maar van al dat bedrijfsleven werden mijn talenten niet gelukkig, ik was niet meer de kleurrijke dromer. Een Amélie Poulain, zo’n beetje. Maar een grijze bedrijfsmuis. Een creatieve ziel, verdwaald in het bedrijfssysteem. Een verdord kamerplantje.

Terug plezier hebben als verdorde kamerplant

Maar hoe dan van een verdorde plant opnieuw een florerende bloem te maken? Dit leek toen echt onbegonnen werk. Ik heb nog steeds niet het gevoel trouwens dat ik helemaal al ten volle aan et bloeien ben.

Maar er staat al opnieuw een groene plant met een stokje om tegen te leunen en misschien zelfs al een knop terug.

Ik wou terug plezier beleven, maar in wat. Kunstenaar worden dromen, struinen, anderen laten kunst ontdekken. Ja, dat was het. Ik schreef mij in aan de kunstacademie, klei werd het. Ik voelde mij al sinds mijn puberteit aangetrokken tot de plastische materie.

Kleur brengen op je tafel, je eten anders laten ervaren. Kunst brengen voor jou, om de momenten te delen.

Niet zomaar de gekende paden in keramiek. Maar meer atypisch gebruiksgoed, zo het soort dat je niet in elke keramiekwinkel kan vinden. Je weet wel.

Beetje koppig. Eigenzinnig.

En tegelijk wil ik ook draagbare kunstwerken brengen. Kunstwerkjes die als hanger fungeren of oorkunstwerkjes. Om mijn zienswijze op de wereld te tonen, natuur als inspiratie.

Dromen. Een vleugje magie.

Amélie Poulain, zo’n beetje toch. Want authentiek de schoonheid van de wereld zien, die dingen die anderen misschien niet meer zien;

En ook niet zomaar zien, maar echt tonen. Omvormen tot kunst. Kunst te brengen samen met jou en voor jou vanuit creatieve lust, autonomie. Ik wil niet langer een triest kamerplantje zijn maar een bloeiende heester. En jou laten mee genieten van handen in klei en verf op je handen. Van mijn kunstwerkjes rond je hals of op je gedekte tafel. Gedeeld met anderen, genietend alleen.

En op die manier vanuit plezier en dromen verbinden met kunst en met de wereld. Verbinden met jou. Connecteren met kleur en vorm.