Ze zeggen wel eens om keramiek volledig onder de knie te krijgen, heb je twintig levens nodig.
HAHA; dat klopt misschien wel. Maar dat maakt het ook zo leuk. Er valt altijd iets nieuws te ontdekken. En ontdekken, ja dat verloopt met vallen en opstaan.
Nog zoiets dat veel circuleert binnen keramisten.
Wat is het verschil tussen een professionele keramist en een hobbyist? Een pro heeft al meer gefaald dan een hobbyist probeerde.
En daar is misschien wel iets van aan. Een tegelijk hou ik van het proberen. Handen in de porselein. Porselein in je haar. Haar in je gezicht, kleine porseleindeeltjes op je trui. En dan opperste concentratie, de stilte die vaak heerst in mijn atelier. Zalig.
Er zijn soms dagen dat er niets lukt. Uren zwoegen en ploeteren, zonder echt eindresultaat. Of zonder schijnbaar echt resultaat. Want dan leer je iets en ik kom helemaal onder de porselein terug binnen. Moe, vaak voldaan. En dan lekker onder de douche.
Spelen en genieten met en van klei.
Dat zijn de prachtige dagen.
De bezigheid is de fun, het creatieproces, het zoeken, uitproberen, experimenteren. Uiteraard werk ik ook graag naar een eindresultaat, maar als het lukt niet al te resultaatgericht te werken, dan ontstaan vaak de mooiste dingen. Alleen al het bezig zijn met porselein, dat is een verademing.
Dus niet enkel de eindbestemming is de moeite waard, ook de wandeling en de lusjes die je maakt.
En als de oven eindelijk open mag, na al het wachten tijdens het afkoelen volgen vaak ook de grootse OOOHH en de hardste OEI. En het mislukken van een kunstobject dat blijft toch ook nog wat slikken. Maar dan een diepe zucht, wat liep er fout en bijstellen.
Vergeet niet, zelfs de meest geoefende keramist heeft 10 % uitval. Tja :)…scherven brengen soms geluk.
Beetje als in een labo. Toch.
Kom het ook eens proberen.