Magic happens when you do not give up, even though you want to. The universe always falls in love with a stubborn heart.

Paulo Coelh

Soms gaat het even niet

Er zijn van die momenten, periodes zelfs, dat het even niet gaat. Als mens. Als kunstenaar. Als ondernemer.

Dat je even vergeet wat de essentie is. Dat je jezelf verliest in, nadien, onbenulligheden en twijfels.

Er zijn van die momenten dat je precies vergeet wie je bent en wat je allemaal weet. Zo’n periode had ik onlangs, durf ik wel eens meer te hebben. Twijfels aan alles wat mezelf behelst. Alles in twijfel trekkende.

Velen onder ons, jullie, zitten echt wel op een mooie berg kennis en inzichten, schoonheden en gelukzaligheden. Het is alleen bizar dat we het soms vergeten op een of andere manier. Als een tijdelijk geheugenverlies.  

Op dit moment ben ik terug onder de anderen, zie ik het weer hier en daar. Want wat ik wil is schoonheid delen met jullie. Liefde  de kleine dingen. Als een Amélie Poulain in de wereld staan en met al mijn zintuigen te ervaren. Te leven, gretig. En alles op te nemen wat mijn lichaam te bieden heeft.

Dansen.

Schilderen met mijn tenen.

Onderzoeken met porselein.

Glas smelten onder de knie krijgen. Blijven proberen met mijn koppige hart.

Kunst kijken en tentoonstellingen bezoeken. Mijn hart vullen.

Die kleine dingen die neem ik gretig op, met al mijn zintuigen.

De kleine dingen in de wereld opmerken en tot kunst verheffen. De kleine dingen delen.

Licht vangen met foto en porselein.

En zo kan ik nog wel doorgaan. Hoe komt het dan toch dat ik bij tijd en stond verval in het niet meer zien. Hoe komt het dan dat ik mij af en toe ook een vod voel.

Misschien hoort dat er wel bij. Bij het leven.  En misschien is de kunst dan net om door te gaan en erdoor te gaan. Misschien is de kunst dan wel om als het even niet gaat; jezelf de zorgen te geven die je nodig hebt.

En soms wil ik gewoon dansen en schilderen met mijn tenen.

Weg van de online wereld. En moet ik dat tonen op mijn sociale media? Ik vind van niet. Ik vertel het hier en dat is voldoende.

Een koppig hart heb ik zeker, hoofd ook. Maar of het universum al verliefd werd op mij? Dat weet ik niet en dat is goed. Ik geloof niet in uitspraken als ‘alles gebeurt met een reden’ en ‘het universum geeft je terug’. 

Wat Ik wel weet is dat ik regelmatig verliefd word op de kleine dingen.

Op wat de wereld mij geeft, hier in mijn rijhuis in Gent. Gewoon gratis, maar niet voor niets. Het is 9u03 om precies te zijn op 7 mei 2021 en de zon schijnt binnen. Ze legt mooie schaduwen op het hout, met een verstrooiing van een warme gloed door de ruimte. Mijn koffie in een mooi klein porselein kopje, daar werkte ik noestig aan een jaar geleden.

Dat zijn de kleine dingen waar ik groots van kan worden. Waar mijn koppige hart van gaat zwellen.

En er komen vast nog maanden, dagen of weken zoals onlangs. Momenten dat ik denk of twijfel over blijven ondernemen als kunstenaar wel ‘de moeite’ is om ook door al de bijhorende zorgen te gaan.

Maar op dagen met mijn handen in het porselein en mijn hoofd in de wolken denk ik, ja dat is het zeker.

Van welke kleine dingen kan jij genieten? Schrijf er eens drie op voor jezelf, misschien worden het wel kleine kunstwerken van je zielenroerselen.

Kunstwerken als resultaat van nieuwsgierige ontmoetingen.